ખેલ

લઈ ને ચાલ્યું ખુશ્બૂને, પેલું હવાનું ઝોકું,

ફૂલ કહે છે, રોકવું તો છે પણ કેમ હું રોકું?


પતંગીયું કહે, મારી લાગણીઓને કેમ રોકું?

ભૂલ છે પેલા બાગબાનની, બાગબાને ટોકું.


બાગબાન કહે, ટોકું તો કહો કોને કોને ટોકું,

ખુશ્બૂને ટોકું? ફૂલને કે આ ઝોકાને હું ટોકું?


બગીચો કહે છે, ના હું કોઈને રોકું કે ના ટોકું,

કુદરતના ખેલ ના રોકી શકું તો, હું કોને ટોકું?

ગુસ્તાખી

નથી થતી હવે મુલાકાતો પણ ખયાલોમાં તું રહી,
ન હતી મુક્કદરમાં પણ ગમે-અફસાનામાં તું રહી.

પૂછાયા જ્યારે વેધક સવાલો તો જુબાન ચુપ રહી,
આમ તો હતા જવાબો પણ તે સવાલોમાં તું રહી.

કરી ભુલવાની ઘણી કોશીશો પણ નાકામયાબ રહી,
આ યાદોની વણઝારોના હર એક ચહેરામાં તું રહી.

કરી દે માફ, ફરી આજ મંદીરમાં એજ ગુસ્તાખી કરી,
ન હતી તારી ઈજાજત, પણ હર ઈબાદતમાં તું રહી.

"ઝખ્મ નો મલમ"

પ્રેમમાં પણ કયાંક પામવાની ઝંખના છુપાઈ હોય છે,
જગતમાં બસ એક સાચી દોસ્તી જ નિસ્વાર્થ હોય છે.

ચાહવા વાળાના પણ રંગ સમય સાથે બદલાય છે,
દોસ્તો રંગીન હોય છે, પણ દોસ્તીના ક્યાં રંગ હોય છે.

જીવનમાં અંધારા આવે ત્યારે, રસ્તા ધુંધળા દેખાય છે,
હોય દોસ્તનો હાથ હાથમાં તો, સામે મંજીલ દેખાય છે.

જ્યારે પણ આપે છે ઝખ્મ આપણા ચાહવા વાળા ત્યારે,
એક સાચી દોસ્તીનો સહારો જ, ઝખ્મ નો મલમ હોય છે.

જયારે નથી હોતી કોઈ ઉમ્મીદ અને નથી હોતી અપેક્ષા,
ભાવનાની આવી ઉંચાઈને જ કદાચ દોસ્તી કહેવાય છે.

વિશ્વાસ

દર્દને દિલની કબરમાં કેદ રાખું છું,

હોઠો પર સ્મિતનું એક ફૂલ રાખું છું.

દર્દો પર ખૂશીને પહેરેદાર રાખું છું,

તારા સ્મિતને આમ સલામત રાખું છું.

નયનમાં આંસુંના સમંદર રાખું છું,

સપનાની નાવ, આમ તરતી રાખું છું.

કરો છો યાદ, એવો વિશ્વાસ રાખું છું,

આવો તે આશમાં, ચાલુ શ્વાસ રાખું છું.

જીવી લીધું

તારી નજરના નશામાં ઝુંમી લીધું, ચાર કદમ સાથે ચાલી લીધું,
ફેરવી લીધી તે નજરને તો શું થયું, અમે એકલા પણ જીવી લીધું.

ક્ષણો જોડી ભૂતકાળમાં સરી લીધું ,મૃગજળ કિનારે જાતને છળી લીધું.
તમન્નાઓના શહેરમાં ફરી લીધું, એક આરઝૂના સહારે જીવી લીધું.

ના થઈ શક્યો ચાંદ તો શું થયું, સિતારો થઈને થોડું ચમકી લીધું,
ક્યાં હતો ઊચાઈનો ગર્વ મને, કર્યો કોઈએ યાદ તો ખરી લીધું.

મળ્યું જોઇતું તો ખુશીથી હસી લીધું, ના મળ્યું તો ચલાવી લીધું,
ગુમાવ્યું કાંઇક તો મુશ્કરાઈ લીધું, બસ આમ અમે થોડું જીવી લીધું.

??

સાગરની આ ભરતીને, કહો હું શું કહું,
નદીથી બેવફાઈ કે પૂનમની ચાહત કહું.

બંધ હોઠોથી બોલતી આ વેદનાને શું કહું,
સાંભળો તો દવા, ના સાંભળો તો દદૃ કહું.

નયનમાં કંડારેલી આ છબીને, કહો હું શું કહું,
દિવસે દીવાસ્વપ્ન, ને રાતે તેને સપનું કહું.

યાદમાં નયન ઉભરાય તો જળજળિયા કહું,
તુ કહે આને તરસ કહું, કે તારી તડપ કહું.

કરુ છું રોજ ભુલવાની કોશીશો, તેને શું કહું,
તેને તારી યાદ કહું, કે મારી જીવનદોર કહું.

તમે પૂછો જો, કોણ છીયે તમારા, તો શું કહું,
તેને હું પ્રશ્ન કહું, કે મારા જીવનને પ્રશ્નાર્થ કહું.

મંજીલ ક્યાં દૂર હતી?

અપેક્ષાની નદીઓ હતી અને મારે તે તરવી હતી,
આશાની એક નાવ હતી, મંજીલ ક્યાં બહું દૂર હતી.

સબંધોની ગાંઠ હતી અને તફાવતોની ખાઈ હતી,
મારે બસ તે કૂદવી હતી, મંજીલ ક્યાં બહું દૂર હતી.

લાગણીની કેડીઓ હતી, થોડી ભૂલભૂલામણી હતી,
રીતરસમની વાડ હતી, મંજીલ ક્યાં બહું દૂર હતી.

જીવનભરની સફર હતી, મંજીલની ક્યાં ખબર હતી,
ઘર પાસે જ કબર હતી, મંજીલ ક્યાં બહું દૂર હતી.